Een gezonde levensstijl is een standaard geworden in mijn bestaan op deze wereld na veel te lang te hebben geleefd zonder rekening te houden met mijn ouder wordend lichaam. Zowel fysiek als mentaal heb ik serieus wat watertjes doorzwommen op zoek naar een gezonde balans van lichaam en geest. Zelfzorg is een aspect geworden waar ik eerder geen rekening mee hield, met alle gevolgen van dien, maar die nu een alledaags begrip is geworden.
Ik hoop met deze blog-site jong en oud te inspireren en te informeren in de zoektocht naar het inplannen van meer zelfzorg in onze soms gejaagde maatschappij.
 
Mijn verhaal
 
Het jaar 2024 kende een lastig einde. ‘Gecrasht’ zoals men zegt … niet van de ene op de andere dag, maar stilletjes sluipend in mijn dagelijkse gebeurtenissen van werk, gezin en verantwoordelijkheden. Ik herkende bepaalde signalen van vroeger : frustraties, innerlijk constant boos, controle-verlies, de wereld is hectisch, waarom kan ik hier niet mee om, piekeren, slapeloze nachten, vooruitdenken, angstig, wenen, nog meer frustraties, overprikkeld … en toen 'bam' ! Als een bom is het gebeurd ! Ik kon niet meer. Geen energie meer. Ik was opgebrand. Donkere gedachten maakten zich meester … Heel donkere gedachten. Ik wou niet meer…Ik kon niet meer.
 
Mijn vrouw zocht en vond gelukkig vrij snel professionele hulp voor me. Mijn huisarts, een psychiater, een psycholoog … Ik ben al de hulpverleners zo dankbaar voor die eerste stappen naar een ‘vakantie’ van rust. In de eerste plaats heel veel rust. Prikkel-loze rust, verantwoordelijkheid-loze rust, niks-moet-alles-kan-rust, heel-veel-slapen-rust.
 
Al had ik reeds een vermoeden, ik wou de zaak toch uitgeklaard krijgen … de psychiater liet me een eerste test afleggen, hij verwees me door naar een collega om een uitgebreidere test te doen. Na enkele sessies viel het verdicht in mijn mailbox … het was bevestigd … ASS, Autisme Spectrum Stoornis. We zijn inmiddels eind maart 2025.
 
46 jaar en eindelijk, ein-de-lijk was er een antwoord op mijn jarenlange vermoedens dat ik toch anders functioneerde dan mensen uit mijn omgeving. Waar komt die nood aan controle vandaan, waarom wil ik graag alles altijd netjes, waarom wil ik weten wat, waar, wanneer en hoe, waarom staat mijn hoofd nooit stil, waarom mijd ik mensen en ben ik liever op m’n eentje, waarom ben ik angstig in het drukke verkeer, waarom lukt het me zo moeilijk om te telefoneren, waarom dit, waarom dat … zoveel vragen die wachtten op een antwoord tot het verlossende resultaat -autisme-. Ik had me meer zorgen gemaakt mochten de testen negatief gebleken zijn.
 
Ik ben Gen X, quasi de laatste generatie bij wie het vermoeden van autisme niet van op de schoolbanken wordt ontdekt en zo blijk ik niet de enige te zijn die pas op latere leeftijd word gediagnostiseerd. Dagelijkse getuigenissen op verschillende ASS-gerichte Facebookgroepen spreken: 51 jaar en pas enkele maanden geleden ASS en ADHD ontdekt, 42 jaar en gisteren het bevrijdende nieuws gekregen dat ik ASS heb, 47 jaar en wacht nog op de resultaten van mijn diagnose … Ik pas in het rijtje: 46 jaar en sinds enkele maanden gediagnostiseerd met ASS en een vermoeden van ADHD (maar hierop werd ik niet uitgebreid getest)
 
De donkere gedachten ruimden, met ondersteuning van medicatie, stilletjes aan plaats voor echte rust… al is dat relatief, want ik kan heel moeilijk stil zitten. Ik kan enkel rust vinden al doende. Zoeken naar kleine gelukjes werd mij als opdracht bevolen, leer stilstaan, probeer te genieten van het hier en nu.
Ik moest leren loslaten van mijn verleden. Mijn brein die altijd alles perfect en geordend wil hebben moest leren loslaten en vooral toelaten...wat een opgave. Mijn innerlijke criticus werd meermaals gedwongen opzij geschoven. Ik vermeed bewust het contact met het werk en de daarmee samenhangende sociale kring. Ik ging me volledig gaan focussen op mezelf en zocht terug zaken op die ik in het verleden wel eens graag had gedaan. Ik plande een 'retraite' in en ging er 2 dagen helemaal alleen op uit in de natuur. Ik verplichtte mezelf om korte verplaatsingen al fietsend te gaan doen, ik ging nog meer gaan wandelen, bewust de rust van de natuur gaan opzoeken. Het werden stilletjes aan kleine gewoontes die ik mezelf probeerde te 'gunnen'.
Mentaal begon het pas veel beter te gaan toen ik wekelijks mijn afspraak bij de auticoach had. Ik verwierf inzicht in mijn 'problematiek' en leerde welke aspecten van mijn persoonlijkheid autistisch zijn en welke aspecten eigen zijn aan wie ik ben. We hadden het over mijn kernwaarden, mijn talenten, sociale vaardigheden, blokkades, inzichten ... een hele opgave in zelfreflectie.
 
Ik ervaarde, door mijn anders zo fysieke job niet meer uit te voeren, dat mijn gewicht serieus de hoogte was ingegaan. De grootste oorzaak was het emo-eten geweest. Door thuis in ziekte te zijn plunderde ik makkelijk de koekenkast en ging vooral zoetigheid heel makkelijk mijn mondje binnen. Suikerwafeltjes, cookies, chocomousse, een hele lading tiramisu ... Mijn interpretatie van de cijfertjes op de weegschaal werd er niet blij om. Het werd tijd om daar iets aan te doen. Naast mijn wekelijkse uitstapjes met benen of wiel begon ik met typische lenigheidsoefeningen, weinig later stapte ik over op het gebruik van lichte gewichten (dumbbells), een mini-fitness ruimte begon vorm te krijgen in huis, er werden zwaardere gewichten gekocht, opzoekingswerk verricht welke oefeningen doeltreffend waren, welke voeding spiermassa bevorderde en wat de juiste balans is van voeding en beweging. Ik heb mijn teergeliefde suikerwafeltjes geband, alles van suiker trouwens! De kilo's vlogen er plots van af. Ik voelde me groeien in het letterlijk en figuurlijk aanpakken van mijn eigen lichaam en geest... Inmiddels ben ik lid van de plaatselijke fitness-club en zien ze me daar 3 maal per week aan krachttraining doen. Ik ben nu, na een kleine 4 maanden al 12 kg kwijt!

En nu? Hoe gaat het nu met mij?
 
Gaandeweg mijn proces werd het meer en meer duidelijk dat ik mijn job niet langer kon gaan uitvoeren. Die gaf me te veel stress en ik had voordien te veel mijn best gedaan om daar mee om te kunnen gaan. Eventuele aanpassingen op het werk in functie van mijn diagnose zouden een ander taakomschrijving inhouden dan de job waarvoor ik oorspronkelijk werd aangeworven. We sloten dit hoofdstuk met enige hartpijn, want ik heb er wel heel graag gewerkt, af om een traject op te starten onder begeleiding van VDAB en GTB (Geïntegreerd Team Bemiddeling) op zoek naar een geschikte job waar er ook plaats is voor mij als persoon met autisme.
 
Door deze ervaring ben ik me sterk gaan interesseren in pure voeding, beweging en hoe zelfzorg je mentale gezondheid kan beïnvloeden. Met deze site hoop ik vooral mensen te kunnen inspireren en te motiveren tot de uitvoering van, al dan niet kleine, stappen die je naar een beter en energieker persoon maakt.
 
Zelfzorg is geen luxe, het is een noodzaak. Door goed voor jezelf te zorgen, geef je jezelf de kracht om alles aan te kunnen.